Costa Rica

Pieppieppieppieppieeeeeeeeep…….pieppieppieppieppieeeeeeeep….Waar zet ik dit ding uit? denk ik als ik wakker wordt van de herrie. Waar is die wekker? Misschien word ik wat slomer van de hitte, maar het duurt vrij lang voor ik besef dat het een vogel is dit me zojuist wakker heeft gepiept. Dag één in Puerto Jiménez. De grootste stad van de regio met twee duizend inwoners, en onze voorlopige woonplaats. We hoeven ons bed niet uit om de wilde dieren en natuur te zien, waar deze regio van Costa Rica, de Osa Peninsula, om bekend staat. Ons bed wordt gescheiden van eekhoorntjes,apen, leguanen en vogels waarvan we de namen nog moeten leren kennen door slechts muggengaas (helaas niet overbodig). Onze nieuwe casa wordt omgeven door natuur.Aan het werk op de veranda wordt ik keer op keer afgeleid door een of ander exotisch beest dat voorbij vliegt, springt of kruipt. Maar ook dat zal wennen.Over een paar weken kijk ik alleen nog op als een krokodil m’n voeten kietelt.

Het stadje zelf is tranquilo, erg kalmpjes. Een verharde weg met winkeltjes, een grote variëteit aan eettentjes en een supermarkt. Daar omheen brede grindwegen, losstaande kleine huizen, de meeste van hout en sommige in een spannend kleurtje geschilderd.Moeders nemen hun kinderen mee achterop de fiets, een paar toeristen crossen stoer rond op een quad of toeren rond in hun gehuurde 4WD. Je merkt dat mensen gewend zijn aan buitenlanders. Niemand kijkt op of om van een paar lange blonde ‘cheles’. In de winkel wordt de prijs keurig voor ons opgeschreven, er van uitgaande dat we geen woord Spaans begrijpen. Aan de kust liggen wat kleine bootjes, het strand is zwart en het water redelijk schoon, maar verre van turkoois. Toeristen komen hier niet om te zonnebaden, maar komen hier om verde rte reizen naar het Corcovado Park. Dat gaan we allemaal nog ontdekken, we hebben nog meer dan drie maanden.

Voorlopig nog even settelen, even wennen aan de vochtige hitte, aan het Spaans spreken. Even het tempo bijstellen, ontdekken waar we het beste mango’s kunnen kopen en waar je de lekkerste pollo frito kunt krijgen. Leren hoe je lekker eten kookt met de lokale ingrediënten, ons laten afleiden door exotische vogels, en nog even bijkomen van de lange reis.

Want waar we verwacht hadden dat het een lange reis ging worden, werd het een heeeele lange reis. We wisten dan we over moesten stappen in Philadelphia, in Orlando en in Miami, we rekenden op chagrijnige gezichten van de Amerikaanse douane, we vermoeden dat we een keer of vier onze schoenen uit en aan zouden moeten doen, en we waren voorbereid op een nachtje slapen op het vliegveld van Orlando. Maar wat we niet hadden verwacht is dat we niet toegelaten werden op onze laatste vlucht van Miami naar San José! Je mag 90 dagen achtereen in Costa Rica zonder visum… wij zijn hier iets langer, maar hadden bedacht ergens halverwege over te steken naar Panama of Nicaragua om die tijd te ‘breken’ en hadden geen visum geregeld.Zo was het ook goed gegaan in Nicaragua. Maar dat verhaal ging er hier niet in.Na veel ‘kastjes’ en ‘muren’, schrik, stress, blijven lachen, nee…toch traantjes laten (ik natuurlijk) en frustratie, vloog ‘ons’ vliegtuig weg met twee lege stoelen en zaten wij in Miami te zoeken naar een nieuw ticket. Dat het spring break was deed de prijzen helemaal geen goed. Bedragen groter dan wat ons hele retourticket vanaf Nederland ooit gekost had vlogen ons om de oren. De moed zakte me aardig in m’n nieuwe wandelschoenen.

Uiteindelijk kwam de redding van een grondstewardess van US Airways en een uitbarstende vulkaan. De behulpzame Mariana heeft stad een land afgebeld om ons op een vluchtte krijgen en toen ze het uiteindelijk gratis kon regelen (afgeschoven op chaos rondom een vulkaanuitbarsting twee dagen eerder in Costa Rica, dat niks met onze situatie te maken had) stond zij eerst een dansje te doen achter de balie en stapte ze vervolgens over de bagageband heen om ons een knuffel te geven. Wat een opluchting!
De reis ging nu naar Panama Stad, waar ze minder moeilijk doen over toegang. Daar hebben we twee dagen rondgehangen voor we op de bus stapten en dertien uur later aankwamen op onze eindbestemming. Het gratis extra avontuur in Panama is dus maar weer mooi meegenomen. Panama Stad is in alles ongeveer het tegenovergestelde van de plek waar we ons nu begeven. Mega groot, hoge flats, druk verkeer. Nooit zoveel Porsches op een dag gezien (ik zou ze niet onderscheiden, maar Jimmy zei vrijregelmatig ‘kijk, weer een Porsche’), en tegelijk zie je veel armoede. Ondanks dat dit niet echt de plek is waar we naar uit hadden gekeken, genoten we ontzettend van eigenlijk veel te warme zon, van het eerste portie rijst met bonen, van het tweede portie rijst met bonen, van de muziek op straat, de Spaanse taal en de mensen die blij verrast zijn als je dat ook nog eens blijkt te begrijpen. Fijn om hier te zijn.

Nu de komende tijd, m’n onderzoek op starten en de omgeving beter leren kennen.