veldwerk Nicaragua
Door: gerjanne
Blijf op de hoogte en volg gerjanne
19 Februari 2012 | Nicaragua, Puerto Cabezas
Hoi lieve allemaal.
Ik hou het kort. En dit keer meen ik het echt. Het is natuurlijk heerlijk om hier uitgebreid alles te delen, maar deze dagen typ ik me al een ongeluk voor mijn onderzoek. En ik had voor deze vier maanden Nicaragua met uiteenlopende kwaaltjes en ongelukjes rekening gehouden, tekentang, norrit, blarenpleisters en verband ingepakt, maar RSI was ik niet van plan te krijgen. Kort dus.
Ik zit in een enorme keuken in een enorm huis vlak aan zee met kaarsjes op tafel. Een Mariabeeld en een kruis aan de muur herinneren eraan dat dit ooit een klooster is geweest. Buiten is het stikheet en af en toe valt de regen met bakken uit de lucht. Nonnen wonen hier sinds de revolutie van de sandinisten niet meer. En de zee lijkt mijlenver omdat er een groot hek om ons terrein staat om ons te beschermen tegen dieven, dronkenlappen en aangespoelde drugs. En de kaarsen staan klaar omdat de stroom nogal eens uitvalt.
De komende maanden woon ik in Puerto Cabezas met een groep vrijwilligers. Samen werken we aan een therapiecentrum en school voor kinderen met een handicap in deze stad aan de oostkust van Nicaragua.
Tien Nederlanders, twee Zweden en twee Oostenrijkers. Sommige bouwvakkers, anderen therapeuten of onderzoekers. We werken samen met lokale bouwvakkers en vrijwilligers.
Voor mijn bachelor scriptie doe ik onderzoek naar de participatieve werkwijze tijdens het bouwproces.
Super interessant, mensen met verschillende gewoontes, verschillende opleidingen, verschillende nationaliteit, verschillende talen, verschillende mentaliteit en andere manieren van werken. Om inzicht te krijgen in mijn onderwerp werk ik zelf mee.
Blaren op m’n handen van het timmeren geven aan dat ik normaal gesproken meer tijd in een bieb dan op een bouwplaats doorbreng. Last van m’n rug door het verslepen van kruiwagens met grind om de modderige weg naar de bouwplaats begaanbaar te maken, maar participeren is wat antropologen doen en wil me natuurlijk niet laten kennen tegenover die nica mannen die twee koppen kleiner zijn dan mij.
Geweldig om te zien hoe we in een paar dagen uit een paar planken, spijkers, zinkplaten en mankracht tafels en stoelen, een keuken, een weg en een afdak kunnen bouwen.
Waar ik nog wat aan mijn bouwkennis kan werken, kunnen de meeste van de andere vrijwilligers nog wat doen aan hun talenkennis. Ik wordt dan ook regelmatig ingezet om ‘even wat te vertalen’… ‘Betonschaar, metseltroffel, plamuurmes of slangwaterpas? Geen probleem ik schud het zo uit m’n mouw.’ Nee, Ik begrijp veel van wat ik vertaal niet eens in het Nederlands om eerlijk te zijn.
Behalve Spaanse bouwtermen leren we Miskitu. De inheemse taal die in deze regio wordt gesproken. Ik vindt het geweldig klinken. En de bouwvakkers doen hard hun best om me zoveel mogelijk aan te leren om zich vervolgens te vermaken over mijn ongetwijfeld lachwekkende uitspraak.
Vanaf maandag gaan we samenwerken met de ouders van de kinderen voor wie we de school bouwen. Vandaag ben ik met een van de padres bij verschillende families langs geweest om te vertellen wat we doen. Dat we daarna op radio Caribe waren besefte ik eigenlijk pas toen ik bij een van die huizen een microfoon onder mn neus kreeg. Geen idee hoe beroemd ik hier nu ben.
Van de stad heb ik verder nog te weinig gezien. Overdag op de bouwplaats en zo gauw het donker wordt komen we ons fort niet echt meer uit. het is een stukje rijden en gezien taxi’s probleemloos ruime omwegen maken, kijk ik dan mn ogen uit. behalve wanneer we langs de markt komen waar de onderdelen van drie reuzeschildpadden op een tafeltje liggen waarboven iemand met een bananenblad de vliegen weg staat te wapperen. Dan kijk ik liever de andere kant op dan dat ik de onthoofde hoofden aankijk. Nouja. Er is vast een andere geweldige organisatie die vrijwilligers stuurt om zich daar druk over te maken.
gisteren zijn we even uit geweest. echt fijn om even te dansen! maar zozeer ik kon genieten van de muziek, leken de lokale dronkenlappen (de overige aanwezigen) te genieten van het kijken naar onze moves. Toch beetje ongemakkelijk.
vandaag zondag, werken we niet op de bouw. ik ga straks naar een samenkomst voor de ouders van de niños especiales, zoals ze hier genoemd worden.
En morgen komt Trudy :). heb iedereen al verteld over mijn grote sterke zus. behalve ik kijken de bouwvakkers dus ook zeker uit naar haar komst.
Liefs Gerjanne
Ik hou het kort. En dit keer meen ik het echt. Het is natuurlijk heerlijk om hier uitgebreid alles te delen, maar deze dagen typ ik me al een ongeluk voor mijn onderzoek. En ik had voor deze vier maanden Nicaragua met uiteenlopende kwaaltjes en ongelukjes rekening gehouden, tekentang, norrit, blarenpleisters en verband ingepakt, maar RSI was ik niet van plan te krijgen. Kort dus.
Ik zit in een enorme keuken in een enorm huis vlak aan zee met kaarsjes op tafel. Een Mariabeeld en een kruis aan de muur herinneren eraan dat dit ooit een klooster is geweest. Buiten is het stikheet en af en toe valt de regen met bakken uit de lucht. Nonnen wonen hier sinds de revolutie van de sandinisten niet meer. En de zee lijkt mijlenver omdat er een groot hek om ons terrein staat om ons te beschermen tegen dieven, dronkenlappen en aangespoelde drugs. En de kaarsen staan klaar omdat de stroom nogal eens uitvalt.
De komende maanden woon ik in Puerto Cabezas met een groep vrijwilligers. Samen werken we aan een therapiecentrum en school voor kinderen met een handicap in deze stad aan de oostkust van Nicaragua.
Tien Nederlanders, twee Zweden en twee Oostenrijkers. Sommige bouwvakkers, anderen therapeuten of onderzoekers. We werken samen met lokale bouwvakkers en vrijwilligers.
Voor mijn bachelor scriptie doe ik onderzoek naar de participatieve werkwijze tijdens het bouwproces.
Super interessant, mensen met verschillende gewoontes, verschillende opleidingen, verschillende nationaliteit, verschillende talen, verschillende mentaliteit en andere manieren van werken. Om inzicht te krijgen in mijn onderwerp werk ik zelf mee.
Blaren op m’n handen van het timmeren geven aan dat ik normaal gesproken meer tijd in een bieb dan op een bouwplaats doorbreng. Last van m’n rug door het verslepen van kruiwagens met grind om de modderige weg naar de bouwplaats begaanbaar te maken, maar participeren is wat antropologen doen en wil me natuurlijk niet laten kennen tegenover die nica mannen die twee koppen kleiner zijn dan mij.
Geweldig om te zien hoe we in een paar dagen uit een paar planken, spijkers, zinkplaten en mankracht tafels en stoelen, een keuken, een weg en een afdak kunnen bouwen.
Waar ik nog wat aan mijn bouwkennis kan werken, kunnen de meeste van de andere vrijwilligers nog wat doen aan hun talenkennis. Ik wordt dan ook regelmatig ingezet om ‘even wat te vertalen’… ‘Betonschaar, metseltroffel, plamuurmes of slangwaterpas? Geen probleem ik schud het zo uit m’n mouw.’ Nee, Ik begrijp veel van wat ik vertaal niet eens in het Nederlands om eerlijk te zijn.
Behalve Spaanse bouwtermen leren we Miskitu. De inheemse taal die in deze regio wordt gesproken. Ik vindt het geweldig klinken. En de bouwvakkers doen hard hun best om me zoveel mogelijk aan te leren om zich vervolgens te vermaken over mijn ongetwijfeld lachwekkende uitspraak.
Vanaf maandag gaan we samenwerken met de ouders van de kinderen voor wie we de school bouwen. Vandaag ben ik met een van de padres bij verschillende families langs geweest om te vertellen wat we doen. Dat we daarna op radio Caribe waren besefte ik eigenlijk pas toen ik bij een van die huizen een microfoon onder mn neus kreeg. Geen idee hoe beroemd ik hier nu ben.
Van de stad heb ik verder nog te weinig gezien. Overdag op de bouwplaats en zo gauw het donker wordt komen we ons fort niet echt meer uit. het is een stukje rijden en gezien taxi’s probleemloos ruime omwegen maken, kijk ik dan mn ogen uit. behalve wanneer we langs de markt komen waar de onderdelen van drie reuzeschildpadden op een tafeltje liggen waarboven iemand met een bananenblad de vliegen weg staat te wapperen. Dan kijk ik liever de andere kant op dan dat ik de onthoofde hoofden aankijk. Nouja. Er is vast een andere geweldige organisatie die vrijwilligers stuurt om zich daar druk over te maken.
gisteren zijn we even uit geweest. echt fijn om even te dansen! maar zozeer ik kon genieten van de muziek, leken de lokale dronkenlappen (de overige aanwezigen) te genieten van het kijken naar onze moves. Toch beetje ongemakkelijk.
vandaag zondag, werken we niet op de bouw. ik ga straks naar een samenkomst voor de ouders van de niños especiales, zoals ze hier genoemd worden.
En morgen komt Trudy :). heb iedereen al verteld over mijn grote sterke zus. behalve ik kijken de bouwvakkers dus ook zeker uit naar haar komst.
Liefs Gerjanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
