Hola lieve iedereen :)

63.068 woorden aantekeningen, 36 muggenbulten, 16 nieuwe vrienden, 10 zinnetjes Miskitu, 3 blaren, 2 vloeren en een hele ervaring rijker. Ik ben op de helft van mijn veldwerkperiode.
Met mijn onderzoek gaat het goed. Veel informatie. Veel interessante gebeurtenissen, veel vragen, misschien nog te weinig antwoorden. Participatie? ik weet nog steeds niet wat het is. Voor het plaatsen van drie gebouwen in vier maanden tijd hebben we heel veel handen nodig. Minstens zou belangrijke redenen voor participatie zijn het wederzijds overdragen van bouwkennis, het creëren van een lokaal verantwoordelijkheidsgevoel over de toekomst van het gebouw en ‘empowerment’ van de lokale betrokkenen
Goed idee. Maar hoe werkt dat in de praktijk wanneer je in korte tijd een school moet bouwen met Nicaraguaanse, Zweedse en Nederlandse bouwvakkers die er allemaal een andere manier van werken op nahouden? Wanneer er op een bouwplaats Miskitu, Spaans, Engels, Zweeds en Nederlands wordt gesproken? Wanneer er steeds wisselende vrijwilligers meewerken die allemaal hun eigen motivaties, kennis en interesses hebben? Wanneer je samenwerkt met een lokale organisatie die een andere manier van organiseren kent dan wij gewend zijn?
Er wordt op zoveel vlakken geparticipeerd. Samen een gat graven? ik maak er een aantekening van. Een overleg met een landelijke organisatie? ik noteer het. Een technische bouwbespreking? niet te snel, want ik schrijf mee. Samen lunchen? even uittekenen wie waar zit en met wie praat….
Nee, ik werk niet zo hard als de meeste vrouwen en mannen op de bouw. Maar mijn hoofd draait overuren. Ik droom over mijn onderzoek. Af en toe moet ik de ‘opneemstand’ maar gewoon even uitschakelen, en lekker meedraaien. Op de bouw veranderd veel, waar een paar weken geleden een drassig weiland lag, staat nu het begin van een mooie school. Het is echt interessant om te zien hoe zo’n gebouw eigenlijk gemaakt wordt, wat er allemaal onder onze vloerbedekking schuilgaat, welke stappen er gemaakt moeten worden voor er echt gemetseld kan worden.
Deze week is het Semana Santa. De heilige week voor Pasen waarin de bouw stilligt. Bijna iedereen is op vakantie naar de westkust. Ons grote klooster wordt alleen bewoond door drie achtergebleven dames, waar ik er een van ben. Waar de muggen en zandvliegjes hier eerst 16 Hollanders hadden om hun bloedvoorraad mee aan te vullen, concentreren ze zich nu heel slim op de overgebleven slachtoffers. Ik verga van de jeuk. Als iemand nog tips heeft behalve, teatree olie, tandpasta, azijn (dat was een leuke gezien ze hier alleen onverdund azijn verkopen), tijgerbalsem, ijs, zinkzalf of knoflook heeft, bring it on!
Semana Santa dus. Zaterdag hebben we het ‘ólé-we-zijn-alleen-thuis-feestje’ gevierd nadat we de rest hadden uitgezwaaid en zijn met twee vrijwilligsters van de bouw op stap geweest. Omdat er weer geen stroom was op zoek naar een tent met generator. Want er zou gedanst worden! En er is gedanst. Heerlijk! Lekker gedanst. Ditmaal met twee oplettende vrouwelijke bodyguards die dronken mannen op afstand hielpen houden en zowaar met een leuke Miskituman bachata gedanst.
Na de rest van de week vooral studeren gisteren naar het strand geweest met de kokkinnen van de bouwplaats. Een dag in de week ben ik ‘keukenhulp’, een klusje waarbij je de twee cocineras op de bouwplaats assisteert met inkopen doen en water halen en met een beetje geluk, laten ze je in de buurt van de pannen zelf. Afgelopen donderdag maakten we als extraatje ‘wabul’ een Miskitu specialiteit van gekookte bananen, melk en suiker. Met een stuk hout heb ik de bananen staan pureren tot ik een rood hoofd en spierpijn in mijn armen had, maar mede daardoor smaakte het vervolgens extra lekker! mijzelf in elk geval.
Het was nu aan ons om wat van onze oer-Hollandse delicatessen in de strijd te gooien. Met een pan hutspot en gehaktballen vertrokken we in optocht naar het strand voor een Nederlandse picknick. Nog bijzonderder dan de eerste stamppot was misschien nog wel dat een aantal van de dames voor het eerst de zee in ging!
De afgelopen weekenden heb ik in elk geval genoeg zee gezien. We gingen naar de Kayos Miskitus, een paar gemeenschappen ver buiten het vaste land waar mensen in huizen op palen in zee wonen en leven van de kreeftvangst. Supertof om te zien natuurlijk. Leek ons. En leuk ook, zo’n ritje op de boot met z’n allen. Dachten wij…
Zonnebrilletje op, wit bloesje aan, boterhammetjes mee, camera bij de hand.
Na een kwartier begon ik me serieus zorgen te maken. Na zonneschijn kwamen hagelbuien (hello miss wet t-shirt), na lekkere golfjes kwamen slagen met zoveel kracht tegen de boot aan dat we soms stukjes vlogen.
Op een gegeven moment kregen we er een beetje feeling voor. Op het moment dat de boot op het hoogste punt is op je voeten en handen leunen, knieën gebogen, kaken op elkaar, ogen dicht en schrap zetten voor de landing. De klappen waren anders een ware aanslag op je ruggenwervel.
We waren verdeeld over twee bootjes. Regelmatig moesten wij omdraaien om de andere boot een stukje te slepen. De motor was niet al te best. Op een gegeven moment werd bepaald dat de motor stuk was. De mensen uit de andere boot moesten midden op de woeste zee overstappen naar onze boot. Er ontstond paniek of de boot al dat gewicht wel aan zou kunnen. Mijn grotere probleem op dat moment was dat ik midden tussen heel veel mensen zat en mijn maag het ‘stilliggen’ op zee erg slecht verdroeg. Heerlijk dagje uit.
We meerden aan bij de dichtstbijzijnde kust. De ANWB was niet in de buurt. Er was zelfs helemaal niets in de buurt. Toen de bootmannen vertelden dat we hier beter niet te lang stil konden liggen omdat er veel drugs wordt vervoerd door dit gebied door mensen die niet zo van pottenkijkers houden, werd besloten dat we terug zouden gaan naar Bilwi. We meerden aan op het strand waar zes politieagenten klaarstonden om hun interessante vangst te bekijken. Waar komen jullie vandaan? Ehh… Holanda. Na wat verdere uitleg mochten we gaan.
Met de billen nog blauw van vorig weekend vertrokken we het volgende weekend voor de tweede poging. Langzamerhand werd ons duidelijk dat het misschien niet de motor was geweest, maar dat de heren zelf iets interessants hadden zien drijven waarvoor ze hun lading toeristen graag wilden vervangen. Wanneer boten die vanaf Colombia langs de kust varen aangehouden dreigen te worden, gooien ze hun lading liever overboord. Wij waren intussen lekker op weg, en op een flinke bui en flink wat klappen na, kwamen na 3 en een half uur de eerste huisjes in zicht.
Bizar! houten huisjes met water rondom. Voor de orkaan was de gemeenschap veel groter. Nu zie je alleen nog palen boven het water uitsteken op de plekken waar huizen gestaan moeten hebben. ‘Na de orkaan kwam ik hier met mijn bootje om mensen uit het water te halen’, verteld onze kapitein. Een trieste tocht was het geweest. ‘Maar de mensen die hier vandaan komen willen niet weg!’ Toen we ons bij de douanepost hadden gemeld waar we een paar ontzettend verveelde mariniers verasten met ons bezoek, meerden we aan bij het huisje waar we die nacht sliepen. Een van de jongens heeft met een harpoen baracuda’s gevangen, die we roosterden. We hebben gezwommen en gesnorkeld. En eenmaal terug op onze planken, kaarsjes aangestoken, een fles rum opengetrokken en naar de zonsondergang gekeken. Toen we klaar waren met de zonsondergang hebben we naar de sterren gekeken, en toen we klaar waren met de sterren was de zonsopgang aan de beurt. Het was de zere rug, blauwe billen, misselijkheid en verkoudheid allemaal waard!
Vandaag een rustig dagje rond huis. kleren wassen, wat boodschapjes doen. In de stad kwam ik een van de bouwvrijwilligers tegen die wilde dat ik ‘m naar huis bracht. (Wat er in de praktijk op neerkomt dat hij fietst terwijl ik ineengedoken en angstkreten uitslaand op de stang zit te balanceren terwijl we over de drukke wegen hobbelen). Maar mensen zijn hier niet bang om gunsten te vragen. Weet nog niet of dat alleen aan ons (buitenlanders) is, of aan iedereen. Maar ze vragen je probleemloos of ze misschien je zonnebril mogen hebben, als je af staat te rekenen vraagt de marktkoopman even of hij misschien je armbandje mag hebben, als je samen voetbalt of ze de bal mogen hebben en vanochtend nog toen ik een broek stond te passen en de verkoper kwam vragen of ik hem een knuffel wilde geven. ‘nouja nee!’ ‘ok’, dan is het ook schouders ophalen en verder of er niets aan de hand is. ‘wil je mijn echtgenote worden dan?’…
Maargoed. alles went. ik vermaak me prima. we hebben een onwijs leuke groep. ik vindt de stad naarmate ik er langer ben ook steeds leuker worden. Kan wel wennen aan de hitte, de bucket showers en de oploskoffie. Alleen die muggen. aaahhhh!!
X