veldwerk nica 3

opeens weer een paar weken verder. tijd gaat snel!
De roadblocks zijn opgeheven, het ijzer is aangekomen, de bewapening staat in de grond, het cement is gemixt en de vloer van het eerste gebouw is bijna opgevuld.
En toen was er weer een nieuwe wegversperring. Dit maal omdat men zinkplaten wil van de overheid. zinkplaten voor een dak boven hun hoofd. Misschien zinkplaten om te verkopen en van het geld lekker dronken te worden. Misschien.
Maargoed, het houdt ons scherp. Pak je momenten want je weet niet wat je morgen te wachten staat. laptop opladen op de momenten dat er wel stroom is, alle emmers en flessen in huis vullen als er wel water is, water uit de put halen wanneer het geregend heeft, yoghurt inslaan op het moment dat het wel in de supermarkt ligt en meteen je vakantie boeken op het moment dat de road blocks er staan.
De vorige keer besloten we eerst even af te wachten wat er zou gebeuren. Na vijf dagen besloten Jimmy en ik toch van de situatie gebruik te maken om wat meer van het land te zien. Per ongeluk boekten we een ticket naar de verkeerde stad (true story, ik wordt niet slimmer van dat zand scheppen) en zo vlogen we de volgende dag naar Bluefields, een halve dag nadat de stakers hadden besloten onze vrachtwagen wél door te laten :S Op het moment dat de bouw weer opgestart werd zweefden wij in klein vliegtuigje langs de oostkust naar beneden.
In bluefields besloten we een boot te zoeken naar Corn island. Morgen om 12 uur? ok. toch nog maar iemand vragen… ah volgende week woensdag? hmm… vannacht? ergens tussen twee een vijf? ah.. om 10 uur? half 7?
Zoveel mensen als we vroegen, zoveel verschillende informatie. De een nog overtuigender dan de ander. De mannen van de marine besloten dat we niet in Bluefields zelf moesten zijn maar in El Bluff. Zo zaten we die dag in een rustig dorpje met een grote haven op een eilandje net buiten het vaste land. We liepen wat rond tussen wat de resten van een ooit leuke strandplaats geweest moet zijn. Maakten een praatje met een Miskitu man die naar deze regio was verhuist op zoek naar werk en nu stenen zat te hakken uit rotsen met zijn vrouw en toen we het hele dorp gezien hadden (drie keer ) en een bord gefrituurde banaan met gefrituurde kip ophadden, met de kapitein, zijn vrouw en zijn dochter hadden getelefoneerd (die ons ook allemaal verschillende informatie gaven), besloten we op een boot te wachten aan de pier. Een uur… half drie…. vier uur…. Uiteindelijk maakte de dochter van Captain D. ons wakker en vertrokken we na een lange nacht om half zeven op een klein vrachtschip met zakken zand, olie, sinaasappels en een paar varkens richting Corn Island. In de 7 uur durende reis veranderde de kleur van de zee naar modderbruin naar helderblauw, veranderde de bewegingen van de boot van ‘lekker heen en weer wiebelen’ naar ‘bijna uit de boot vallen’ en veranderde mijn toestand van ‘genieten’ naar ‘een beetje misselijk’ naar ‘over de reling hangen’. Lekker op vakantie.
Eenmaal aangekomen stond ons een nieuw bootritje te wachten. We stuiterden over de golven van big corn naar little corn island. Jimmy keek me bezorgd uit zn ooghoeken wat dit ritje met mijn maaginhoud zou doen, maar na een uurtje stonden we met beide benen stevig op de grond en een grote glimlach op het kleine eilandje. Een duik in zee - al was het donker- en de zorgen over de achtergelaten bouwplaats waren snel vergeten.
Lange wandelingen door het water, langs de rotsachtige kust, door de mangrovebossen en door het dorp, wat ‘het dorp’ heet en waar een mix van hippe backpackers, oude hippies en creoolssprekende nica’s voor een interessante mix en een ontzettend relaxt sfeertje zorgden. Veel vis en kreeft eten, wat hier basisingredienten zijn (varkensvlees daarentegen moet eerst 8 uur varen hadden we eerder opgemerkt). Snorkelen, tropisch weer (dat hebben we hier in Bilwi ook, maar met een palmboom boven je hoofd voelt dat toch anders dan met een schop in je hand). En na drie dagen terug op de boot. Twee slaappilletjes en ik was weg voor we de haven uit waren.
Omdat we de volgende ochtend in Bluefields te vroeg waren om in te checken gingen we maar voor de enige balie in het vliegveld -dat niet veel groter is dan mijn kamer- zitten om te wachten tot we mochten. toen ons werd aangegeven dat we aan de beurt waren en Jimmy onze paspoorten aan wilde geven, riep hij mij er bij omdat er nog iets was wat hij niet begreep in het spaans ’… oh… ach zo… aha…
‘Eh Jimmy, we mogen niet mee’.
Ons werd verteld dat het vliegtuig vandaag met 10 in plaats van met 12 personen de lucht in zou gaan. Er zaten wat dikkertjes tussen de acht ‘passagiers die net voor ingecheckt hadden en zonder de twee piloten was het ook moeilijk vliegen. ‘Jammer voor jullie. De volgende vlucht naar puerto gaat over vijf dagen.’
Na nog wat lief lachen, boos worden, vragen en doorvragen, zat er niks anders op dan in Bluefields te blijven. Je kan er vanalles van vinden, maar neerstorten in een vliegtuigje met 8 ‘gorditos’ riskeerden we sowieso liever niet. Uiteindelijk konden we met een omweg de volgende dag naar Managua vliegen en vandaar naar Puerto en zo stonden we dinsdagmiddag toch weer op de bouw.
Er wordt hard gewerkt, veel mensen, beton mixen met de hand, de bewapening in elkaar vlechten, gaten voor de fundering graven waar de gemiddelde nica niet met zn hoofd bovenuit komt, ik ben nooit eerder op een bouwplaats geweest, maar ik begrijp dat we hier dagen doen over klusjes die in Nederland in een paar uurtjes gedaan zijn.
Met mijn onderzoek gaat het goed. Door mee te werken op de bouw en te tolken krijg ik veel mee over de manier van werken en de moeilijkheden die optreden. Wekelijks hou ik evaluaties op de bouwplaats met de vrijwilligers maar de meeste info bereikt me toch gewoon door er te zijn, veel praatjes te maken en mijn ogen en oren goed open te houden. De lokale medewerkers nemen me aardig in vertrouwen, wat heel fijn is en tegelijkertijd heel lastig, omdat ik me dan ook verantwoordelijk voel over hun problemen, waar ik veelal niet veel aan kan veranderen. Vrijwillige hulp van de ouders van de kinderen voor wie we bouwen is een prachtig idee. Maar in een land waar een ouder s morgens nog niet weet of z’n kind die avond kan eten, lijkt het mooie principe soms niet meer zo uitvoerbaar. Vervelen heb ik me in elk geval nog niet gedaan.
Liefs Gerjanne